جایی که هیچکس نیست

این کتاب برای چه کسانی مناسب است؟

• علاقه‌مندان به روایت‌های اجتماعی و جهادی: کسانی که از خواندن تجربیات خدمت‌رسانی به محرومان، به‌ویژه در مناطق دورافتاده و صعب‌العبور، لذت می‌برند.
• پزشکان و کادر درمان: افرادی که در حوزه پزشکی فعالیت می‌کنند و به داستان‌های واقعی از چالش‌های درمانی در شرایط سخت علاقه‌مندند.
• علاقه‌مندان به سفرنامه‌های فرهنگی و مذهبی: خوانندگانی که دوست دارند با حال‌وهوای پیاده‌روی اربعین، مارش میرا در بوسنی یا زندگی مردم محروم در لبنان آشنا شوند.
• جوانان و فعالان اجتماعی: کسانی که به دنبال انگیزه برای فعالیت‌های خیرخواهانه و جهادی هستند.
• دوست‌داران ادبیات روایی و عاطفی: افرادی که از خواندن داستان‌هایی با عمق احساسی و توصیفات زنده لذت می‌برند.

ویژگی‌های برجسته کتاب

1. تنوع جغرافیایی و فرهنگی: کتاب خواننده را از روستاهای سیستان و بلوچستان به یاسوج، لرستان، یزد، قم و حتی بوسنی و لبنان می‌برد. این تنوع، تصویری گسترده از محرومیت و انسانیت در نقاط مختلف ارائه می‌دهد.
2. روایت‌های صمیمی و انسانی: داستان‌ها با زبانی ساده اما عمیق، احساسات خواننده را درگیر می‌کنند؛ از گریه‌های یک زن در حمله عصبی تا فداکاری مادری که داروی خود را با دیگری تقسیم می‌کند.
3. تأکید بر همدردی و خدمت: کتاب نشان می‌دهد که درمان، فراتر از دارو، گاهی در همدلی و همراهی نهفته است.
4. الهام‌بخش و انگیزه‌دهنده: روایت‌های دکتر فروزان از پشتکار و تعهدش به خدمت، خواننده را به تأمل در ارزش‌های انسانی و مسئولیت اجتماعی دعوت می‌کند.
5. ترکیب سفرنامه و داستان درمانی: تلفیقی از سفرنامه‌های جهادی و مذهبی با روایت‌های پزشکی که خواننده را در لحظات سخت و شیرین همراهی می‌کند.
6. زبان توصیفی و تأثیرگذار: توصیفات زنده و احساسی، مانند سنجاق شدن گل مارش میرا روی قلب راوی یا لحظه آرام شدن تنفس یک بیمار، خواننده را به دل ماجرا می‌برند.

این کتاب با روایت‌های پرشور و واقعی خود، نه‌تنها سرگرم‌کننده است، بلکه خواننده را به تأمل در اهمیت خدمت و انسانیت وامی‌دارد.

گزیده‌ای از کتاب «جایی که هیچکس نیست»:

زن را دوره کرده بودند و هی صدا می‌زدند «خانم دکتر بیا!». یکی شانه‌اش را می‌مالید یکی دستش را نوازش می‌کرد. برایش آب قند هم آوردند. جمعیت را کنار زدم؛ همانجوری که خاک‌ها را کنار می‌زنی تا جوانه گیر کرده زیر ریشه‌های درخت راحت‌تر از دل خاک بزند بیرون. زن دچار حمله عصبی شده بود. چشم‌هایش را به جایی دور دوخته بود. مثل وقتی توی تونل تنگ و تاریک راه می‌روی و چشم‌هایت را در جست و جوی روزنه‌ای به تاریکی می‌دوزی. تاریکی بی‌انتها و عمیق، مثل خاطرات زن. داروی خاصی همراهم نبود، هرچند درمانش بیشتر هم‌دردی بود تا سرم و قرص و آن‌جور چیزها. با کمک و ترجمه زهرا هر چه کلمه آرام‌بخش داشتم زیر گوشش زمزمه کردیم و بهش یاد دادم تنفسش را با من هماهنگ کند. زیاد و بی‌وقفه گریه می‌کرد ولی کم‌کم نگاهش جان گرفت. تنفسش آرام‌تر شد و گریه‌هایش کمتر. حالش که بهتر شد و کلمه‌هایش که توانستند از لای بغض‌های نصفه و نیمه‌اش خودشان را به زبانش برسانند تندتند تشکر کرد و  گل مارش‌میرایش را از روی پیراهنش باز کرد و سنجاقش کرد روی مانتوی من. سمت چپ سینه‌ام. روی قلبم. دست‌هایش ولی هنوز می‌لرزیدند