آیه های پرواز

گزیدۀ متن:

این سیم‌خاردار بغلی، مرا یاد تو انداخت. می‌گفتند سجده‌ی آخرت خیلی آسمانی بود. سرت را بریده بودند و تن زخمی‌ات باقی‌مانده بود. دست هم نداشتی؛ مانده بودم زیارت جامعه بخوانم یا ناحیه؟ سرم را برگرداندم. نخل تنها را که دیدم، زیارت عاشورا آمد!! من از سمت سکوت آمده‌ام. از غوغای دنیا، از بی‌کران پوچی‌ها. سلام کوچه‌های گِل‌آلود بعد از نمی باران، نخل‌های شکسته‌ی بعد بمباران، صدای کبوتران مانده در قفس، آوارهای خونین بیست‌وچهارم آبان، صبح سبز سوم خرداد. سلام خاتون من؛ تو که در چشم‌هایت هزار هزار تا تسبیح می‌چرخد. سلام بر تو که در ورق پاره‌ی روزنامه‌ها، ترانه‌های آغشته به خلط و خون را می‌خواندی. سلام بر تو که دیگِ خالی انتظار را بر اجاق خاکستر می‌گذاشتی و برای کودکانت که در قلمروی پرکابوس دیوهای وحشی به‌خواب رفته بودند، با گره‌ی کوریده‌ی زخم‌هایت و بغض‌هایت، لای‌لای می‌خواندی...