لبخند ابراهیم

خدمات و مجاهدت های حمیدرضا آنقدر برجسته بود که از سوی فرماندهان جبهه مقاومت به عنوان رزمنده ای ثابت انتخاب شد و تصمیم بر این شد که همراه خانواده اش در سوریه مستقر شود. حمیدرضا با وجود اینکه تازه داماد بود و زمان کمی از ازدواجش می گذشت خیلی زود نو عروس خود را به سوریه آورد و در کنار همسرش مجاهدتی دو نفره را رقم زد. طولی نکشید که نشانه های هدیه ای آسمانی در زندگی حمیدرضا هویدا شد اما جهاد مهمترین وضعیت زندگی حمیدرضا بود و امکان بازگشت او با وجود دلیلی مهمی مثل بارداری همسرش میسر نبود و او ترجیح داد در سوریه بماند. حمیدرضا آنقدر در میدان نبرد ماند تا اینکه در استان حلب در در سال 98 در اثر اثابت ترکش کاتیوشا به آسمان عروج کرد و پیکرش همراه  همسر و کودک به دنیا نیامده اش به وطن بازگشت.

گزیده متن کتاب لبخند ابراهیم:

وارد مقرّ که شدم سراغ حاج ‏ابراهیم را گرفتم. یکی از بچه‏های زینبیون تا دم در اتاق همراهی‏ام کرد. داخل اتاق کسی نبود. دیوارهای سیمانی اتاق پر بود از نقشه. از عکس سیدابراهیم صدرزاده و حاج محمدابراهیم همت که روی در کمد فلزی چسبیده بود به‏راحتی می‏شد فهمید چرا فرمانده اسم ابراهیم را برای خودش انتخاب کرده. تعریفش را از بچه‏های مرکز، خیلی شنیده بودم اما هنوز فرصت نشده بود با هم کار کنیم. چند دقیقه بعد جوان رشید و چارشانه‏ای وارد اتاق شد و با یک لهجه‏ی شیرین اصفهانی خیلی گرم با من احوالپرسی کرد. تا نشستم، خودش برایم چای ریخت و دو زانو جلویم نشست. چند ثانیه‏ای به او خیره شدم و گفتم:

- چقدر شما شبیه مهدی عزیزی هستی!

خنده‏ی بانمکی کرد و گفت:

- حاجی یعنی این‏قدر چاقم؟

- نه داداش، مثل مهدی نوربالا می‌زنی.

سرش را پایین انداخت و گفت:

- حاجی سربه‏سر ما نذار، ما کوجا و مهدی کوجا؟

از آن روز به بعد من و ابراهیم تقریباً همه‏جا با هم بودیم. شب‏ها تا دیروقت برای شناسایی می‏رفتیم و صبح‏ها قبل از سپیده در مقرّ بودیم.

عملیات آزادسازی «خلصه» بود. منطقه‌ی «زیتان» و «برنه» و «خلصه» دست «جیش‏الفتح» بود. ابراهیم اطلاعات منطقه را تشریح کرد و بچه‏ها کار را تقسیم کردند، اما شب عملیات یک عامل نفوذی خط را لو داد و تکفیری‏ها با چهار تویوتا زدند به دل روستای «الحمرء» و ارتباط بچه‏ها با هم قطع شد. یکی از ماشین‏های‏شان انتحاری بود و همین موضوع باعث شد بچه‏های ما مثل گُل پرپر شوند. ابراهیم عین مرغ پرکنده بال‏بال می‏زد. سیستم «جنگال» دشمن تمام خطوط ما را بسته بود و GPS ابراهیم از کار افتاده بود. یحیی بی‏سیم زد و غزل خداحافظی را خواند. در منطقه‏ی بدی گیر افتاده بود. ابراهیم نمی‏توانست نقطه‏یابی کند. با عصبانیت داد می‏زد:

- دووم بیار یحیی!

- ابراهیم، آروم باش.

- اسماعیل ردیابم قَطع شده، هرکاری می‏کنم نمی‏بینمش.

سعی کردیم روی نقشه مسیر یحیی را بزنیم. صدای یحیی باز تو بی‏سیم پیچید. داشت وصیت می‏کرد. ابراهیم با عصبانیت بی‏سیم را لای انگشتان دستش فشار می‏داد.

- جواب فاطمه‏اش رو چی بدم؟

یکهو دیدم ابراهیم زد به دل خط. هرچه خواستم مانعش شوم، نشد. ابراهیم رفت اما هیچ امیدی به برگشتش نداشتم. آتش دشمن بیشتر شده بود و فقط باران تیر و سوت خمپاره در آسمان ردوبدل می‏شد. چشمم سیاهی می‏رفت. هرجا سر می‏چرخاندم ردّ خون و بوی باروت بود. هوا کم‏کم داشت روشن می‏شد. همان‏طور نیم‏خیز پشت خرابه‏ها نماز صبحم را خواندم و کار را ادامه دادم. یک مرتبه در پهنای سرخ طلوع خورشید تصویر مردی قدخمیده هویدا شد! داشت سمت ما می‏آمد. دوربین گرفتم. ابراهیم را دیدم. داد زدم:

- بچه‏ها بدویید ابراهیمه!

ابراهیم دست پر آمد. تن نیمه‏جان یحیی روی شانه‏هایش بود. وقتی رسید از نفس افتاده بود. آب آوردم، پس زد و با دست یحیی را نشان داد. نفس‏های یحیی به شماره افتاده بود و خون زیادی هم از او رفته بود. دستی به صورت ابراهیم کشیدم و گفتم:

- نگران نباش، سید تو راهه.

حمیدرضا و نیروهایش خیلی برای این عملیات زحمت کشیدند. 13 روز نفس‏گیر و تلخ برای جبهه‏ی مقاومت رقم خورد، اما شکر خدا مسیر باز و شهر آزاد شد.