شهید محمدرضا تورجی زاده

وقتی زخمی بود و به بیمارستان منتقل می‌شد، به محض اینکه اندکی بهبودی در او حاصل می‌شد، برای اعزام مجدد به جبهه اقدام می‌کرد و به توصیه‌ها برای ماندن بیشتر تا بهبودی کامل توجهی نمی‌کرد.
به مادرش همیشه می‌گفت اگر شهید شدم و خبر شهادتم را آوردند، می‌دانم که شما شیون نمی‌کنید؛ اما مراقب باشید که مبادا خواهرانم گریه و شیون کنند و نامحرم صدای آن‌ها را بشنود و ما هم به وصیت شهید در این زمینه عمل کردیم.

آخرین‌بار قبل از اعزام به مشهد رفت و کفن برای خودش تهیه کرد و گفته بود که این‌بار دیگر برنمی‌گردم و وصیت کرد که از حسینیه بنی فاطمه اصفهان پیکرش را بردارند و لباس سپاه بر تنش کنند و سربند «یا زهرا(س)» بر پیشانی‌اش ببندند. سرانجام در پنجم اردیبهشت ۱۳۶۶ در بانه و در منطقه عملیاتی کربلای ۱۰ به شهادت رسید.

در وصیتنامه‌اش نوشته بود که پدر و مادرم مرا در قبر بگذارند. یکی از هم‌رزمانش می‌گفت وقتی سنگر فرماندهی را زدند، خمپاره و ترکش از آسمان می‌بارید و موج انفجار بسیار بالا بود و شهید را موج گرفته بود و در همان حال نشسته بود و با تسبیح ذکر می‌گفت.

در این کتاب ما در زمانی خیلی کم، با سیره و منش این شهید عزیز آشنا می­شویم.