یکی مثل شما

 گزیده‌ای از کتاب «یکی مثل شما»:

سرم را که بالا گرفتم. اسیرِ عراقی توی چشمانم زُل زده بود. چند دقیقه­ای با اسلحه کلنجار رفتم ولی نتوانستم باز کنم. خودم را روی زمین کشیدم و نزدیکش نشستم. نمی­دانم چرا حسی درونم می­گفت می­توانم به او اعتماد کنم. اسلحه را دستش دادم و خواستم باز و بستش کند. مرحله به مرحله به من یاد می­داد. هر بار توی چشمانش نگاه می­کردم، بیشتر مطمئن می­شدم گریه­اش گرفته و به سختی خودش را کنترل می­کند. علت رفتارش را نمی­فهمیدم. کارش که تمام شد من هم یکبار اسلحه را باز و بسته کردم. با نگاهش تاییدم می­کرد. یکی دو بار نزدیک بود اشتباه کنم. دستم را می­گرفت تا مانع کارم شود. حالا من هم بغض کرده بودم. اسلحه را که کامل بستم هر دو اشک می­ریختیم. علت گریه­های خودم را هم نمی­فهمیدم، شاید به خاطر مظلومیت خودمان که باید کار با سلاح را از دشمن یاد می­گرفتیم، یا این که چرا به ما حمله کردند تا ما چاره­ای جز دفاع نداشته باشیم.