رایحه

حاج شعبان لباس رزمش را از تن خارج کرد و در قامت یک نیروی فرهنگی، آستین‌هایش را بالا زد و مشغول شد.

او با شروع درگیری‌های سوریه و عراق، دوباره لباس رزمش را به تن کرد و راهی دمشق، حلب، کربلا، سامرا شد. حضور موثری در سوریه داشت و رفاقت و نزدیکی‌اش با سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی باعث شده بود از مشورت‌های او در عرصه‌های مختلف، استفاده کنند.

حدود یک ماه قبل از شهادت، مورد اصابت گلوله های مستقیم داعشی ها قرارگرفت و از ناحیه دست راست به شدت مجروح شد. با همان دستی که حتی قدرت بالا آمدن نداشت، بی محابا عازم عراق شد و مبارزاتش را ادامه داد. تا اینکه منطقه عمومی تل‌عفر در غرب موصل، در شب اول ماه مبارک رمضان جمعه ۵ خرداد ۱۳۹۶ به همراه جمعی از دوستانش به شهادت رسید.

ویژگی‌های برجسته کتاب:

ساختار منحصربه‌فرد: ۳۱۳ خاطره کوتاه و مستقل، الهام‌گرفته از عدد مقدس ۳۱۳ یار وفادار امام زمان (عج).

روایت‌های چند صدایی: خاطرات از زبان دوستان، هم‌رزمان، خانواده و نزدیکان شهید، که تصویری زنده، چندبعدی و واقعی از شخصیت حاج شعبان ترسیم می‌کند – از جوانی پرشور تا فرمانده‌ای فرهنگی و مدافع حرم.

مسیر زندگی پرفراز و نشیب: از حضور در جنگ تحمیلی در سمت‌های مختلف، تا ورود به عرصه جنگ نرم فرهنگی پس از جنگ و بازگشت به جبهه با شروع درگیری‌های سوریه و عراق. رفاقت نزدیک با شهید سپهبد حاج قاسم سلیمانی، مشورت‌های کلیدی در عملیات‌ها و مجروحیت شدید که حتی با دستی ناتوان، او را از مبارزه بازنداشت.

چرا باید این کتاب را بخوانید؟

در عصر امروز که دشمنان انقلاب با جنگ نرم و فرهنگی حمله می‌کنند، «رایحه» یادآوری می‌کند که قهرمانان واقعی چگونه با تغییر لباس رزم به لباس فرهنگ، و سپس بازگشت به میدان جهاد، از آرمان‌های اسلامی دفاع کردند. این کتاب نه تنها تاریخ یک شهید است، بلکه درسی عملی از استقامت، رفاقت با شهدا مانند حاج قاسم، ابومهدی المهندس و مبارزه بی‌وقفه با تروریسم است. اگر به دنبال الهام برای زندگی مؤمنانه، تقویت روحیه انقلابی، یا درک عمیق‌تر از مدافعان حرم هستید، «رایحه» دقیقا همان کتابی است که دنبال آن هستید. بخوانید تا بوی شهادت را حس کنید و راهی برای ادامه مسیر شوید.

گزیده‌ای از کتاب «رایحه»: جلسه‌ها و قرارهایش را طوری تنظیم می‌کرد که با وقت نماز مصادف نشود. ملاک و معیارش «نماز» بود. مثلا می‌گفت: «از فلان ساعت تا نماز» یا «قرارمان باشد بعد از نماز».

اگر هم بحثی طول می‌کشید و موقع نماز می‌شد، همه‌ی کارها را می‌گذاشت زمین و می‌رفت سراغ نماز.