بیست سال و سه روز

مصطفی موسوی، نوجوانی اهل تأمل، تعمق و مطالعه بود. او مطالعه را دوست داشت و بدون اینکه کسی برایش باید‌ و نباید‌ هایی مشخص کند کتاب‌های متفاوت می‌خواند و در مجموع توانسته با آشنایی افکار و نگرش‌های مختلف، راهش را انتخاب کند.

از کتاب‌های شریعتی تا علامه جعفری را مطالعه کرده بود و اطلاعات جامع و کاملی نسبت به تمام عقاید داشت. خواننده متوجه زندگی متوسط و عقاید عادی و معمولی بودن شهید میشود. خواننده در مواجهه با مطالعه این کتاب هم ذات پنداری می‌کند چرا که خود واقعی شهید را با همه ابعادش مانند اهل شوخی بودن، اهل هیئت و روضه رفتن و… می‌شناسد.

گزید ه­ ای از کتاب «بیست سال و سه روز»:

تکان­های ماشین به خودش آورد. جاده پستی و بلندی داشت و سرعت ماشین هم دست­اندازها را بیشتر نشان می­داد. نگاهی به عقب ماشین کرد. دید یکی از مجروحین درحال افتادن است. به راننده گفت: «بزن رو ترمز » پرید پایین و رفت پشت تویوتا و مجروح را کشید توی ماشین و همانجا نشست. ماشین که راه افتاد، چراغ­قوه­اش را روشن کرد. چهره مجروح را که دید، گلویش خشک شد. نگاهش روی صورت و گردن خون­آلودش ماند. دیگر تحمل دیدنش را نداشت. مجروح را کشید در بغلش و محکم به خودش چسباند. هنوز بدنش گرم بود و صدای خرخر ضعیفی به گوشش می­رسید. توی گوشش گفت: «سیدمصطفی، تحمل کن. چیزی تا بهداری نمونده. الآن می رسیم. الآن می­رسیم. تحمل کن.» به بهداری که رسیدند، سریع از ماشین پیاده شد و سیدمصطفی را روی برانکارد گذاشت و سمت تختی که نزدیک درِ بیمارستان بود، برد. تا سیدمصطفی را روی تخت خواباند، چند پرستار بالای سرش آمدند. یکی خون روی گردنش را پاک می­کرد و دیگری آمپول می­زد.

نمی­توانست چشم از گلوی پاره شده­ی سیدپاره شده­ی سیدمصطفی بردارد. ترکش خمپاره گلویش را دریده بود. دکتر تا بالاسر سیدمصطفی رسید، معاینه را شروع کرد؛ اما معاینه اش زیاد طول نکشید. نگاهی به او کرد و گفت: «شهید شده.»