من هیچ کاره بودم

گزیدۀ متن

گودرزی گفت: «حاج‌آقا جنگ تازه تمام شده و تمام اجناس سهمیه‌بندی شده است. همۀ کارها با مشکل مواجه است. شما موقع بدی آمده‌اید...» در همین حال تلفن زنگ خورد. تلفن را برداشت و بعد از سلام و احوال‌پرسی، یواشکی گفت: «هوشی جان! هزار تن دادم، قربونت برم بازم ان‌شاءالله در خدمتت خواهم بود!» بعد بلندتر ادامه داد: «هوشنگ کم‌پیدایی. نیستی. بیا سری به ما بزن.» و تعارفات دیگری هم کردند.

دیدم جای خوبی آمده‌ام! رقم‌ها هزار تن به بالاست. فکر می‌کردم اگر بگویم پول نداریم آن‌ها هم سرشان را می‌اندازند پایین و می‌روند. کمی قیافه گرفتم و گفتم: «فضول‌ها!» با لب‌خوانی فهمیدند چه گفتم و رفتند. از پشت پنجرۀ اتاقم نگاه کردم. دیدم ای‌وای! بچه‌های دیگر در حیاط مدرسه منتظر برگشتن آن‌ها بودند. دورشان جمع شدند. آن‌ها هم با زبان اشاره گفتند: «امسال مدیر پول لباس‌ها را خورده!» چنددقیقه‌ای نکشید که دیدم همه به هم با اشاره می‌گویند: «مدیر پول لباس‌ها را خورده است!»