به من دست نزن

گزیده متن کتاب به من دست نزن:

 اگر حتی یک نفر کروناییِ ناقل، اول صبح در یک شعبه رأی بدهد، تا آخر شب هرکس در آن شعبه رأی بدهد، در حقیقت زیر برگه‌ی کرونایش را انگشت زده است! اصلاً انگار که کرونا نه از راه دهان و دماغ که از راه انگشت سبابه وارد بدن می‌شود. تا شب افاضات مجازی مردم را می‌خوانم و کم‌کم لیست کلیشه‌ای لوازم شخصی ذهنم که سال‌ها فقط شامل حوله و مسواک و شانه و رژلب بود به اضافه شدن «استامپ» آپدیت می‌شود! بیشتر پیام‌های با مضمون کرونا لولویی‌ست از طرف کسانی که انتخابات را تحریم کرده‌اند. انگار که به بقیه حسودی‌شان بشود که حق رأی دارند. تا شب آن‌قدر پیام‌های بهداشتی می‌آید که آخر شب جلسه‌ای با حضور هر سه، نه ببخشید هر چهار تا پسرم در دست‌شویی منزل برگزار می‌کنم. حضور پسر چهارم؛ یعنی پدرشان، برای رسمیت جلسه الزامی‌ست. برای اولین بار طرز درست شستن دست‌ها را یادشان می‌دهم. قبلش هرچند تندتند دست‌های‌شان را می‌شستند؛ اما خیلی آداب خاصی نداشت. صابون مایع را می‌ریختند کف دستشان و کمی کف‌مالی می‌کردند و سریع آب می‌کشیدند. ته‌تهش شاید ده ثانیه هم نمی‌شد. البته امروز یک چیزی درباره کرونا شنیده‌ام که کمی ازش خوشم آمده است. آن‌هم اینکه کرونا با بچه‌ها مهربان است و از چند هزارنفری که در چین و کره‌جنوبی کشته گرفته، هیچ‌کدامشان زیر 12سال نبوده‌اند. دمش گرم! البته پسرجان، پسان‌فردا سیزده سالش تمام می‌شود. اما خب یک سال، زیاد هم مهم نیست.