احمد

گزیدۀ متن:

بهترین خواب

رفت بندرعباس، سروصورتش را پوشاند. با لباس مبدل و غیرروحانی در بازار قدم زد. بعد از مدتی روی پله‌های کنار خیابان نشست. محل خواب فقرایی بود که شب‌ها با بقچه‌هایشان به آنجا می‌آمدند. به‌آرامی سرش را روی زمین گذاشت و کنارشان دراز کشید و خوابید. تا مدت‌ها می‌گفت آن خوابی که در خیابان و در کنار آنان کرده از هر خوابی برایش بهتر بود.

دقت

وقتی می‌رفت قم سراغ پیرمردها و پیرزن هایی می‌گرفت که بیست سال پیش به بیت امام رفت‌وآمد داشتند. فراموششان نکرده بود. احوالشان را می‌پرسید. اگر هم خانه‌نشین شده بودند و احتیاجی داشتند، کوتاهی نمی‌کرد، با مسئولیت‌های زیادش مسائل ریز از نظرش دور نمی‌ماند.

عیادت

برای رعایت مسائل امنیتی به‌جای لباس روحانی‌اش، کلاه و پالتو پوشید. عصا به دست گرفت و خودش را به پیری زد. رفت بیمارستان برای عیادت آیت‌الله فاضل لنکرانی، قبلاً هم وقتی آیت‌الله برای معالجه به آلمان رفته بود مدام به ایشان زنگ می‌زد و احوالش را می‌پرسید.