پسر هرسین

همه چیز در زندگی مسعود دارابی به خوبی پیش می‌رفت. دیپلمش را گرفته بود و خدمت سربازی را هم به پایان رسانده بود. در عرصه‌های ورزشی مختلفی، استعداد خوبی از خودش به نمایش گذاشت و مدال-های رنگارنگ کشتی‌اش روزبه‌روز بیشتر خودشان را روی سینه‌اش نشان می‌دادند که جنگ آغاز شد. با شروع جنگ روند زندگی او هم مثل خیلی‌ها تغییر کرد.
شخصیتی مثل مسعود نمی‌توانست نسبت به این اتفاق بی‌تفاوت بماند و زندگی شخصی و حرفه‌اش را به-راحتی ادامه دهد. قلب و زندگی‌اش میان عشق به کشتی و میهن دوپاره شد. یک پا در تشک کشتی و یک پای دیگرش در جبهه ی نبرد بود که خبر دادند نامش در لیست منتخبین برای تیم ملی و رقابت های جهانی است.

گزیده متن کتاب «پسر هرسین»:

زمستان آن سال، آسمان کرمانشاه یکدم از پرواز هواپیماهای جنگنده‌ی دشمن خالی نمی‌شد. در کنار بارش بمب و موشک، قرار بود مسابقات کشتی استانی سال هم برگزار شود. مسعود دارابی و حشمت آزادی این-بار هم از هرسین به کرمانشاه همسفر شدند و به¬همراه شش نفر دیگر از دوستانشان به فینال راه پیدا کردند. روز اول وزن‌کشی کردند. مسعود روی باسکول رفت که وزن 65 کیلو را نشان داد. آقای رضایی به تک-تک قیافه‌های کشتی‌گیران جوان حاضر در سالن نگاه می‌کرد و می‌دانست خیلی از آنها به خاطر اینکه مسعود حضور دارد، وزن‌شان را یک تا دو کیلو کم یا زیاد کرده‌اند که حریف مسعود نباشند چون می‌دانستند می‌بازند. هر چند استیل بدنی مسعود، مسابقه‌اش را جذاب‌تر می‌کرد. تماشاچیان گاهی به خاطر برد و باخت در سالن نمی‌نشستند و بیشتر می‌خواستند کشتی مسعود را ببینند که چطور فن می‌زند و سالتو اجرا می‌کند و پای حریف را می‌گیرد. مسعود با اینکه آزادکار بود اما فن‌های فرنگی را به خوبی اجرا می‌کرد.