سی و هفت سال

گزیده متن:

نمی‌دانم چرا حسی مرا به ‌دنبال سرنوشت حاج‌احمد و دوستانش می‌کشید. غیرت دینی و ایرانی، یا عشق و ایمان به فرماندهی که اصلاً او را ندیده بودم؟ نمی‌دانم. هرچه بود، باعث شد تا هر از چندگاه، کار و زندگی را وابگذارم، مبلغی قرض کنم و بروم لبنان تا ردپایی از حاج‌احمد بیابم! زمستان۱۳۷۷، برای چندمین بار راهی سوریه و لبنان شدم. مثل همیشه با هزینة شخصی و از همه مهم‌تر، شدیداً مراقب از اینکه برخی افراد و واحدها متوجه نشوند، به لبنان آمدم تا گیر ندهند و کارم را سخت یا ناموفق نکنند! درست مثل عملیات شناسایی در خطوط دشمن در جبهه! در سوریه با «حجت‌الاسلام محمدحسن اختری»، چند ساعتی مصاحبه کردیم. در لبنان هم با «حجت‌الاسلام سیدحسن نصرالله» دبیرکل حزب‌الله گفت‌وگو داشتیم. حرف‌های عجیبی زده شد. غالب آن‌ها مبنی بر شهادتشان بود. آن روزها، هیچ تریبون و نشریه‌ای برای انتشار مصاحبه‌ها نداشتم. سال۱۳۷۸ همراه با دو نفر از دوستان، جلسه‌ای با یکی از مقامات بالای کشوری داشتیم. در آنجا قضیة «روبرت مارون حاتم» معروف به کبرا را بازگو کردم و این که رد او را در بیروت زده بودم. لبخندی زد و گفت: «من با کبرا صحبت کردم.».