من سرباز بشار نیستم

برشی از کتاب من سرباز بشار نیستم:

اسماعیل. اسماعیل. اسماعیل. قلم دست گرفته‌ام تا برای تو بنویسم. برای تو یا شاید برای خودم! نمی‌دانم. چند روز قبل دو خانم آمدند این‌جا برای دیدنِ من! از دبیرستانِ دخترانه‌ای که چند کوچه با کتابفروشیِ تو فاصله داشت آمده بودند. می‌خواستند دعوتم کنند تا برایِ دخترهایِ دبیرستانی دربارهٔ تو حرف بزنم. مبهوت نگاه‌شان کردم و خندیدم و گفتم: حتما شوخی می‌کنید؟! نمی‌دانستم چه باید بگویم! گفتم: من چه حرفی دارم برای آن‌ها! آن‌هم دربارهٔ همسرم! گفتم: زندگیِ من زندگیِ خودم است! به دردِ هیچ‌کس نمی‌خورد! یک زندگیِ ساده و معمولی است. دست بردار نبودند. کوتاه نیامدند. گفتند: آمده‌ایم تو را با خودمان ببریم.خیلی اصرار کردند. وقتی چادر سرم کردم، ایستادم جلویِ قاب عکس و تو را نگاه کردم. می‌خواستم از تو اجازه بگیرم.