چهره تو قبله هر شاعر است

گزیدۀ متن کتاب چهره تو قبله هر شاعر است:

عروس که باردار بود، از شنیدن خبر درگذشت ناگهانی همسرش درحیرت فرو می‌رود، همان‌گونه که عبدالمطلب و مکیان ناباورانه خبر تلخ را می‌پذیرند. از عبدالله پنج شتر به میراث مانده است و گلۀ کوچکی از گوسفند وکنیزی به نام «ام ایمن». ماه‌ها می‌گذرد و لحظۀ زایمان فرا می‌رسد تا نوۀ عبدالمطلب چشم به این جهان بگشاید. سرور مکیان درخدمت کعبه بود که بدو خبر دادند؛ خبری که چشمه‌های محبت را در دلش جوشانید. پیرمرد نوه را در آغوش گرفت و فریاد زد: «او را محمد نامیدم.» این نام شگفت، در خانۀ مکیان سفر کرد. نامی زیبا، باحلاوت، همانند نغمه‌ای رؤیایی. برخی پرسیدند: «چرا عبدالمطلب نام پدران و نیاکانش را براو ننهاد؟ چرا محمد؟»

و پیرمرد زمزمه کرد: «تا در آسمان و زمین ستایش شود!» و این‌سان، تولد محمد با «عام الفیل» پیوند خورد. توفان زمستان عقب نشست و «بهار» در فصل بهار متولد شد.