تاریخ با تک ماده

بخشی از کتاب تاریخ با تک ماده:

قرارداد دارسی: قراردادی ۶۰ ساله برای صادرات نفت بود که با «ویلیام ناکس دارسی» بسته شد. دارسی قول داد بعد از حساب و کتاب، سهم ایران از درآمد حاصل از فروش نفت را مشخص کرده و تحویل دهد. وی پس از مدتی محاسبه و کسر حقوق و مزایای کارکنان، حق بدی آب و هوا، حق عائله مندی، سنوات، حق بیمه، حق توحش و حق چیزهای دیگر، نهایتا اعلام کرد ۱۶ درصد از عواید فروش ته دخل وی مانده و متعلق به دولت ایران است و می تواند به واردات آفتابه اختصاص یابد. این قرارداد به نام «قرارداد دارسی» معروف شد. قرارداد ۱۳۱۲: معاهده دارسی تازه به نصف زمانش رسیده بود که رضاشاه کبیر در ایران به قدرت رسید. وی که به شدت از این قرارداد ناراضی بود علیه اقدامات ظالمانه انگلیسی ها به پا خواست و توانست در سال ۱۳۱۲ امتیاز دارسی را ملغی و قرارداد جدیدی منعقد کند تا حق ایران را از حلقوم شرکت های نفتی بیرون بکشد. رضاشاه با انداختن چند وزیر کابینه انگلیس در تنور نهایتا موفق شد حرف خود را به کرسی بنشاند و در قرارداد جدید سهم ایران را با افزایشی محیرالعقول به ۲۰ درصد برساند. وی همچنین سهم ایران از فروش هر تن نفت را ۷-۸ شیلینگ (معادل ۴۰ دستگاه آفتابه) تعیین کرد. او هرکس که به این پیروزی اعتراض داشت و از رفتن به تنور امتناع می کرد را نیز به زیارت پزشک احمدی مفتخر نمود. ملی شدن صنعت نفت: در سال ۱۳۲۹ و بعد از ترور «رزم آرا» (از حامیان ترانزیت آفتابه) با اقدامات سران وقت مافیای توان داخل (شامل دکتر مصدق و آیت الله کاشانی)، مجلس شورای ملی آن زمان قانون ملی شدن صنعت نفت را تصویب کرد. طبق این قانون شرکت نفت ایران و انگلیس (که رضاخان با خون دل آن را ایجاد کرده بود) منحل شده و طرف خارجی حق مالکیت در هیچ‌کدام از فرایندهای اکتشاف، استخراج و فروش نفت را نداشت. این نامردی در حق خارجی ها که در صنعت نفت ما حق پدری داشتند، چنان شاه و انگلیس و آمریکا و پری بلنده و شعبون بی مخ و ... را ناراحت کرد که در ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ زدند و کاسه کوزه ملی شدن و این مسخره بازی ها را جمع کردند.