در چنین روزی اتفاق افتاد؛ پزشکیان رئیس جمهور شد، بنی صدر فرار کرد

امروز چهاردهمین رئیس‌جمهور جمهوری اسلامی ایران، حکم تنفیذش را دریافت کرد. از طرفی در همین روز و ۴۳ سال قبل، یک رئیس‌جمهور که با رأی قاطع نمایندگان مجلس و حکم امام خمینی(ره) از کار برکنار شد، با خفت و خواری هرچه تمام‌تر گریخت.
فرار بنی‌صدر یک ماه پس از خلع وی از ریاست جمهوری توسط امام و یک هفته پس از انتخاب شهید محمدعلی رجایی به سمت ریاست جمهوری اسلامی ایران صورت گرفت‌. بنی‌صدر روز چهارشنبه هفتم مرداد ۱۳۶۰ با یک فروند هواپیمای بوئینگ ۷۰۷ به خلبانی سرهنگ معزی، خلبان ویژه شاه، از کشور گریخت‌. معزی در دیماه ۱۳۵۷ پس از آن که شاه را به مصر و سپس به مراکش برد، در بازگشت از مراکش با تظاهر به جانبداری از انقلاب اسلامی، وارد کشور شد. بنی‌صدر هنگام ورود به فرودگاه مهرآباد و فرار از کشور، سوار بر اتومبیل وانت و ملبس به لباس زنانه بود.
بنی‌صدر، ۱۲ بهمن ۱۳۵۷ با هواپیمای حامل امام خمینی از فرانسه وارد ایران شد؛ در ۵ بهمن ۱۳۵۸ به ریاست جمهوری رسید؛ در ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ با حکم امام(ره) از فرماندهی کل قوا برکنار شد، در۳۱ خرداد ۱۳۶۰ با تصویب لایحه عدم کفایت سیاسی وی برای ادامه ریاست جمهوری در مجلس شورای اسلامی روبرو شد؛ اول تیر ۱۳۶۰ متعاقب تصویب لایحه، به حکم امام (ره) از ریاست جمهوری عزل شد ودر هفتم مرداد۱۳۶۰ از ایران گریخت. تقریباً چیزی که از فرار بنی‌صدر می‌-دانیم، بیشتر درباره نوع فرار بنی‌صدر یعنی با لباس زنانه است؛ ولی اینکه چطور او و مسعود رجوی توانستند از کشور فرار کنند، کمتر مورد توجه و سؤال قرار گرفته است. حمید داودآبادی در بخشی از جلد اول مجموعه سه جلدی «جاسوس بازی» که توسط انتشارات شهید کاظمی منتشر شده است، به این مسأله و از زبان معزی خلبان هواپیمای حامل بنی‌صدر پرداخته است که بخشی از آن را در زیر می‌خوانید:

خرداد ۱۳۶۰ با حذف سید ابوالفضل بنی‌صدر از فرماندهی کل قوا با حکم امام خمینی و به دنبال آن برکناری وی از مقام ریاست جمهوری، بنی‌صدر به منافقین پیوست و آن‌ها برای خروجش از ایران برنامه‌ریزی کردند. با تسلط نیرو‌های متعهد انقلابی بر اوضاع داخلی کشور، بنی‌صدر فراری شد و هیچ نشانی از محل سکونت او نبود. در آن اوضاع و احوال بود که بزرگترین نقشه فرار طرح و اجرا شد.
سرهنگ بهزاد معظی که روزگاری با دربار شاهنشاهی مراوده داشت و عالی‌ترین مقامات ارشد رژیم شاهنشاهی همچون اسدالله عَلَم(وزیر دربار)، ارتشبد طوفانیان(مسئول خرید و قرارداد‌های کلان تسلیحات نظامی)و... با او پرواز و نشست و برخاست داشتند، به خاطر مراجعت از مراکش و اطمینان بیش از حد به او، کارگردان این نمایش شد.
او فردی سلطنت‌طلب بود که متحول گشته و جزء افراد خاص نیروی هوایی قرار گرفته بود و ارتباط با این گونه افراد که به‌عنوان فرمانده بزرگترین و حساس‌ترین گردان پروازی خدمت می‌کرد، میسر نبو. د شاید حضور خواهرش در سیاسی‌ترین نهاد آمریکایی در ایالت تگزاس، بهترین رابط تلقی شود.
معزی در خاطرات خود پیرامون آمادگی برای عملیات فرار می‌گوید: «یک روز رابطم با مجاهدین که عبدالله نام داشت، به من گفت برای پیدا کردن آقای رجوی و بنی‌صدر خانه‌گردی گذاشته‌اند و سازمان تصمیم گرفته این دو نفر را از کشور خارج کند. من در آنجا اعلام آمادگی کردم و گفتم ببینید اگر موافقت می‌کنند می‌توانم آن‌ها را با هواپیمای ۷۰۷ از کشور خارج کنم. عبدالله رفت و بعد از صحبت‌های زیادی که من دیگر در جریانش نبودم بازگشت و گفت با طرح من موافقت شد. ما سه هفته وقت داشتیم و قرار بود که اگر حتی یک نفر از کسانی که از طرح مطلع‌اند دستگیر شود، طرح منتفی گردد.
کار اول طراحی و شناسایی بود. رضا راتبی از مجاهدین فرمانده شناسایی بود. به‌علت حساسیت کار نمی‌توانستیم هیچ کاری را بدون شناسایی دقیق انجام دهیم؛ مثلاً امکان ورود به هواپیما برای ما یک مسأله بود. رضا فردی بسیار دقیق بود و برای اینکه گزارش دقیقی از امکان ورود به هواپیما بدهد، یک بار با لباس ویژه خلبانی و کارت جعلی وارد هواپیما شد. بار دوم خود فرمانده فتح‌الله که طرح تحت فرماندهی او پیش می‌رفت، به داخل هواپیما رفت.
در هفته اول شناسایی، مجاهدین یقین حاصل کردند بردن سوژه‌ها به داخل هواپیما عملی است. هفته دوم کار روی طرح به پایان رسید و روز ۳۰ تیر برای انجام آن مشخص گردید. اما به دلیل اینکه روز دوم مرداد انتخابات ریاست جمهوری بود، بنی‌صدر گفته بود که مایل است از نتایج انتخابات مطلع شود و در نتیجه کار یک هفته به عقب افتاد.
طرح عملیات پرواز، طرح گسترده‌ای بود که من فقط از قسمتی از آن مطلع بودم. تعداد زیادی از مجاهدین و پرسنل نظامی مجاهد خلق در نیروی هوایی در طراحی و انجام طرح نقش داشتند. در جریان طراحی‌ها و شناسایی‌ها یک بار برای توضیح بچه‌ها به یکی از مراکز سازمان که در قالب شرکت تجاری فعالیت می‌کرد، رفته بودم. وقتی می‌خواستم بروم بیرون گفتن اجازه خروج ندارم؛ زیرا تیم‌های دیگر در اتاق‌های دیگر هستند. اگر بروی ممکن است تو را ببینند. بعد‌ها فهمیدم آن‌ها یکی از تیم‌هایی بودند که در‌ایستگاه‌های رادار خرابکاری می‌کردند. به هرحال من صبر کردم و بعد از رفتن آن‌ها خارج شدم.
بنابر طرح، بایستی پس از سوار کردن سوژه‌ها من برای انجام مأموریت خودم که سوخت‌رسانی، به جنوب ایران بود از زمین بلند شوم. بعد از شصت‌هفتادکیلومتر که به طرف جنوب رفتم، اعلام کنم یک موتورم آتش گرفته و برای نشستن برمی‌گردم. در مسیر بازگشت اعلام کنم موتور دوم هم آتش گرفته و بیایم برای تخلیه بنزین. منطقه تخلیه بنزین دور و بر ورامین بود. بعد از آنجا بایستی بروم به پشت کوه‌های البرز تا از دید رادار مخفی بشوم. بعد می‌رفتیم به کنار دریای خزر و از آن طرف به سمت تبریز. در مورد پرسنل همراهان نیز بررسی‌های زیادی کردیم. من سرگرد حسین اسکندریان را که خودش هوادار بود و رابط داشت و مهندس بیژن وکیلی را معرفی کردم.
بالاخره روز موعود فرا رسید: سه‌شنبه ۶ مرداد. برنامه مأموریت‌های من طوری بود که پنجشنبه هم پرواز داشتم و قرار بود برای دو هفته به شیراز منتقل شوم. روز ۵ مرداد تیم‌های عملیاتی مانورشان را با موفقیت انجام دادند. شماره هواپیما ۳۱۱ بود و سبد بنزین‌گیری هم نداشت. اسم عملیات هم«علی مددی» انتخاب شده بود. پیش از آن تمام رفت و آمد‌های خانوادگی‌ام را قطع کرده بودم تا بعد از پرواز برای آن‌ها نتوانند مزاحمتی ایجاد کنند. شب قبل از عملیات راه افتادم بروم فرودگاه. لباس شخصیم را انداختم توی جوی آب. از خیابان پشت دانشگاه می‌گذشتم.
آقای رجوی و بنی‌صدر را تیم‌های حفاظتی‌شان طی دو عملیات جداگانه به پایگاه آوردند. بنی‌صدر با یک کاماروی زردرنگ آورده شد. بچه‌ها برای اینکه ماشین عادی باشد و توجه نگهبان را جلب نکند، روز‌های قبل چندین بار با همین ماشین در پایگاه رفت و آمد کرده بودند. تیم‌های حفاظتی و آتش و پشتیبانی با خونسردی تمام مسئولیتشان را انجام دادند. قرار بود اگر سوژه‌ها هنگام ورود به پایگاه شناخته شدند تیم‌های اسکورت درگیر شوند و با سر و صدا توجه نگهبانان را به جای دیگری جلب کنند و تیم‌های حفاظتی سوژه‌ها را از ملکه خارج کنند.
بهترین جایی که برای سوژه‌ها در نظر گرفته شده بود منزل مسکونی سرهنگ اسماعیل فرخنده بود. خانه او در مسکونی‌های نزدیک پایگاه بود و بچه‌ها از او خواسته بودند تا خودش و همسر و بچه‌هایش آن شب در خانه نباشند. سرهنگ فرخنده هم با اینکه مطلقاً از جریان خبر نداشت، پذیرفته بود.
زمان ورود سوژه‌ها به پایگاه موقعی در نظر گرفته شده بود که هوا تقریباً تاریک باشد تا نگهبان نتواند به‌راحتی آن‌ها را تشخیص دهد.
ساعت ۷: ۱۰ عصر بود که ابتدا بنی‌صدر رسید و سه دقیقه بعد آقای رجوی سالم بدون دردسر وارد پایگاه شد. هواپیما در باند شرقی فرودگاه پارک شده بود. بلافاصله مرحله بعد عملیات شروع شد مرحله انتقال سوژه‌ها به داخل هواپیما. حساسیت این مرحله در این نکته بود که تا قبل از ورود به پایگاه اگر اتفاقی می‌افتاد راه فراری باقی بود؛ اما در هر صورت هر پیشامدی در داخل پایگاه راهی برای بازگشت وجود نداشت. بناراین یا باید سوژه‌ها را به جنگل‌های اطراف می‌بردند و یا از در ورودی خارج می‌کردند. با توجه به مشکلات متعدد و جوانب قضیه تصمیم بر این بود که با گشودن آتش سنگین از در ورودی خارج شوند. لازمه این کار استقرار تیم‌های آتش در بیرون از پایگاه بود تا در صورت ضرورت وارد عمل شوند. به هر حال سوژه‌ها وارد پایگاه شدند. نفوذ به باند در رأس ساعت ۷: ۳۵ شروع شد. وقتی سوژه‌ها در هواپیما مستقر شدند، من نفس راحتی کشیدم. زیرا یکی از مهم‌ترین قسمت‌های طرح نحوه سوارکردن آن‌ها بود. در ابتدا در نظر داشتیم برای دیده نشدنشان توسط مأموران سوختگیری هواپیما آن‌ها را وقتی وارد باند اصلی می‌شویم سوار کنیم تصمیم بر این شد که آن‌ها را قبل از حرکت سوار کنیم. سوژه‌ها و نفرات همراهشان در مخفیگاه خودشان در هواپیما بودند.
ساعت پرواز ۱۱: ۲۰ دقیقه بود. اما از پست فرماندهی به ما اطلاع دادند که باید یک ساعت زودتر پرواز کنیم. این از مسائلی بود که ما پیش‌بینی نکرده بودیم. در نتیجه ساعت ۹: ۲۰ چراغ‌های پارکینگ هواپیما روشن شد. کروی فنی هم برق را به هواپیما وصل کرد.
یکی از پرسنل سوخت‌گیری برای چک به قسمت عقب هواپیما رفت و خواست در را باز کند. کار خطرناکی بود. چرا که در صورت باز شدن در، افراد مخفی شده در کمد دیده می‌شدند. این کار طرح را به هم میزد و ما ناچار می‌شدیم بسیاری کار‌های ناخواسته کنیم. یکی از بچه‌ها متوجه می‌شود و با فشار انگشت بر روی پیچ زبانه قفل مانع چرخیدن زبانه می‌شود.
طرف دید در باز نمی‌شود. یک تبری در هواپیما هست برای موقع اضطراری. آن را برداشت که برود در را باز کند. با خونسردی از او پرسیدم چه کار می‌خواهد بکند؟ گفت می‌خواهم بروم در را باز کنم گفتم ولش کن با در چیکار داری؟
نفر دیگر سوختگیری برای بازرسی به قسمت محفظه سوختی رفته بود. همین که طرف سرش را پایین آورد، یکی از بچه‌های حفاظت سلاحش را می‌گذارد روی پیشانی‌اش و می‌گوید هیچی نگو بیا پایین! او شوکه می‌شود ولی برادر ما به او می‌گوید با شما کاری نداریم. بنشینید تو هواپیما از زمین بلند شود. نفر دوم متوجه می‌شود که مکانیسین اول رفت. ولی دیگر بازنگشت. به طرف محفظه محفظه سوختگیری می‌رود ببیند چه شده؟ تا سرش را دولا می‌کند برادر ما باز هم سلاح را می‌گذارد روی پیشانی‌اش و می‌گوید بیا پایین. او هم می‌رود پایین و می‌نشیند.
در همین موقع چهار موتومان روشن شده بود و می‌خواستند قلاب را بکشند که از زمین بلند شویم. بیژن گفت این دو نفر رفته‌اند آنن پشت. گفتم مهم نیست.
بلند شدم درِ هواپیما را بستم. آن‌ها هم پله را کشیدند بیرون. ما شروع کردیم به تاکسی کردن و رفتیم سر باند و از زمین بلند شدیم. رفتیم به سمت مسیر جنوب. افراد حفاظت از محل خودشان آمدند بیرون. قبلاً من طی چند جلسه با نشان دادن عکس‌های قسمت‌های مختلف هواپیما و برخی اسامی خاص به آن‌ها آموزش مقدماتی داده بودم. آن‌ها لباس پرواز پوشیده بودند و قرار بود بیایند در کابین یک کاغذ به من بدهند و بگویند ins (دستگاه ناوبری کامپیوتری) را با این مشخصات پر کن. کاغذش را هم قبلاً داده بودم که آن‌ها بدهند دست من.
آمدند داخل کابین و گفتند هواپیما در اختیار ماست و هر کاری که به شما می‌گوییم بکنید! گفتیم چشم. کاغذ را گرفتم. همان نقاطی بود که قبلاً خودم به آن‌ها داده بودم. ادامه دادم مقداری که از تهران دور شدیم من به مرکز اعلام کردم موتورم آتش گرفته است و بر اساس طرح به سمت ورامین برگشتم. در آنجا هم اعلام کردم موتور دومم آتش گرفته است. به پشت کوه‌های البرز بازگشتم. برای اینکه‌ایستگاه‌های رادار کرج و بابلسر و تبریز ما را نگیرند، تیم‌های دیگر عملیاتی سازمان کار‌هایی کرده بودند که رادار‌ها درست کار نمی‌کردند. مثلاً در پایگاه رادار کرج چند تا جعبه گذاشته بودند این طرف و آن طرف و بعد خودشان تلفن کرده بودند که در آنجا بمب‌گذاری شده. پرسنل هم آن‌ها را دیده و فکر کرده بودند توی آن‌ها بمب است تیم مخصوص رفته بود و دیده بود چیزی نیست.

در یک پایگاه دیگر به عنوان طرح مکمل ۸ هواپیمای اف ۴ که آماده پرواز بودند به طور موقت از کار افتادند.
برج از من سؤال کرد چه کار می‌کنی؟ گفتم از پشت ورامین رفتم به سمت کوه‌های البرز. ارتفاعمان را پرسید. در ۱۸ هزار پایی بودیم. به غلط گفتم ۱۲ هزار پایی هستیم. با دستپاچگی به من گفتند به آن سمت نرو. به آن سمت نرو. می‌خوری به کوه. این همان چیزی بود که ما می‌خواستیم. زیرا دیگر دنبالمان نمی‌آمدند و فکر می‌کردند ما به کوه خورده‌ایم. به جای پاسخ به آن‌ها می‌گفتم صدایت نمی‌آید! صدایت را نمی‌شنوم! صدای رادار یک لحظه قطع نمی‌شد که می‌خوری به کوه آن طرف نرو! من هم یک جواب بیشتر نداشتم. می‌گفتم صدایت را نمی‌شنوم و به مسیر خود ادامه می‌دادم.
از صفحه رادار محو شدیم و رفتیم کنار دریای خزر. در همان موقع رادار زنگ می‌زند به پایگاه. افسر سرکشی که سرگرد یا سرهنگ وارسته بود. وارسته شاگرد خود من بود. وقتی به او می‌گویند فلانی داشته پرواز می‌کرده موتورش آتش گرفته و خورده به کوه، وارسته می‌خندد و می‌گوید او به کوه بخور نیست! او در رفته، به کوه نمی‌خورد.
با حداکثر سرعت می‌رفتیم. در همین موقع آقای رجوی و بنی صدر آمدند داخل کابین و صحبت کردند. بیژن بلند شد با آقای رجوی روبوسی کرد. از آن طرف وقتی وارسته گفته بود فلانی فرار کرده، ستاد فرماندهی دو هواپیمای اف ۱۴ را که ماموریت گشت داشتند به سمت شمال می‌فرستد. آن‌ها با حداکثر سرعت به دنبال ما آمده بودند. مقداری که رفتیم جلو، رادار تبریز ما را گرفت. دو سه بار صدا کرد و من یک بار جوابش را دادم. گفتم چند تا پرسنل نیروی هوایی در هواپیما هستند و هواپیما ربایی کردند و ما هم داریم از این طرف می‌رویم. مکالمات ادامه داشت و من مخصوصاً ادامه می‌دادم تا وقت‌کشی شود.
هواپیمای اف ۱۴ که صدای ما را گرفت، گفت برگرد نرو! گفتم من نمی‌روم هواپیما ربایی شده. گفت برگرد استادم بوده‌ای! چی بوده‌ای! چی بوده‌ای! می‌زنمت نرو! گفتم چی را می‌زنی؟ هواپیما ربایی شده یک مقدار بیا جلوتر خودت را نشان بده تا هواپیما ربا‌ها تو را ببینند و بترسند. با او که یکی از شاگردانم بود مخصوصاً این‌طور صحبت کردم تا ببینم موقعیتش کجاست؟ گفتم بیا! چراغ‌های هواپیما رو خاموش کردم بچه‌ها گفتن بروند از محفظه سوخت‌رسانی زیر هواپیما، بیرون را ببینند که آیا هواپیمایی دیده می‌شود یا نه؟ که دیده نمی‌شد. خوبی‌اش به این بود که رژیمی‌ها نمی‌دانستند آقای رجوی و بنی‌صدر هم داخل هواپیما هستند.
از این طرف خلبان F-۱۴ تکرار می‌کرد برگرد می‌زنم! برگرد می‌زنم! بلندگوی داخل کابین روشن بود. در نتیجه صدایش را دیگران هم می‌شنیدند. به دفع‌الوقت ادامه دادم تا رسیدیم نزدیک پایگاه تبریز. این پایگاه موشک‌های هاگ داشت. به لحاظ هواپیما، هواپیمایش F-۵ بود که قدرت رهگیری شب نداشتند؛ ولی موشک‌های هاگ داشت که زمین به هوا بود. برای اینکه از بورد موشک‌های هاگ دور بشوم نزدیک این پایگاه گردش به‌راست کردم و رفتم سمت مرز شوروی. نزدیک مرز، دو هواپیمای شوروی بلند شدند و به موازات ما در مرز شوروی آمدند تا اگر خواستیم وارد خاک شوروی بشویم ما را بزنند. ما این طرف مرز می‌رفتیم و آن‌ها آن طرف.
تبریز را به‌صورت یک نیم‌دایره دور زدیم تا هم از برد موشک‌ها در‌امان باشیم، هم وارد شوروی نشویم. وارد خاک ترکیه شدیم. در تمام این مدت خلبان تعقیب‌کننده همچنان تهدید می‌کرد که ما را خواهد زد. من می‌گفتم بابا بیا جلو این‌ها رو ببینند می‌گفت می‌آیم. منظور اصلی من این بود که وقت بگذرانم.
در ترکیه به تهران گفتم هواپیما ربوده شده و ما وارد ترکیه شده‌ایم. گزارش موقعیتم را هم به آنکارا دادم. پرسید کجا می‌روی؟ گفتم نمی‌دانم هواپیماربا‌ها مسیر را نقطه‌به‌نقطه به من می‌گویند. اما نقطه بعدی‌مان را دادم. »
هنگامی که در باز شد و مسافرین اصلی مخفیگاه خود خارج شدند، تکنسین‌ها که مانده بودند چه خبر است، با صحنه عجیب روبرو شدند. مسعود رجوی رهبر گروه تروریستی مجاهدین خلق به همراه یک زن از مخفیگاه خارج شدند. وقتی احترام هواپیماربایان را به آن زن دیدند، تعجب کردند و هنگامی که دیدند او را جناب رئیس‌جمهور، آقای بنی‌صدر خطاب می‌کنند، تعجبشان دوچندان شد. درست دیده بودند. خودش بود. ابوالحسن بنی‌صدر رئیس‌جمهور که چندی پیش با رأی قاطع نمایندگان مجلس شورای اسلامی از ریاست جمهوری خلع شده بود. حالا سبیل معروف خود را تراشیده، با لباس و آرایش زنانه در هواپیما مخفی شده بود تا از ایران بگریزد.
بقیه مسافران که هیچ‌گاه هویتشان مشخص نشد، تعدادی از عوامل امنیتی مجاهدین خلق بودند که به عنوان محافظ رجوی با آن‌ها همراه شده بودند.
باید می‌رفتیم قبرس و از آنجا به یونان می‌رفتیم. بن صدر آمد داخل کابین. آقای رجوی هم بیشتر مواقع داخل کابین بود. آنکارا به ما گفت هواپیمای شما ربوده شده است و ما اجازه نشستن به شما در آنکارا را نمی‌دهیم. چراغ‌های باند فرودگاه را خاموش می‌کنیم و شما نتوانید در آنکارا بنشینید. گفتم ببینم هواپیماربا‌ها چه می‌گویند؟ ولی فکر نمی‌کنم آنکارا بنشینند. ما اصلاً آنکارا نمی‌خواستیم بنشینیم ما با همین محمل ترکیه را رد کردیم و وارد یونان شدیم. رفتیم به سمت آتن و با همان محمل نقطه‌به‌نقطه آمدیم جلو تا رسیدیم به پاریس.
در پاریس به برج اطلاع دادم که هواپیما‌ربایی شده و می‌خواهیم اینجا بنشینیم. هفت‌هشت دقیقه روی شهر پاریس دور می‌زنیم. ده دقیقه تا یک ربع گذشت. پرسیدم چه شد؟ گفت هنوز خبر نداده-اند. بنی‌صدر گوشی را گرفت و به فرانسه یک چیز‌هایی گفت و باز هم ۱۵ دقیقه‌ای گذشت و خبری نشد. آقای رجوی گفت چه شده؟ گفتم به ما جواب نمی‌دهد. گفت چه کار می‌کنی؟ گفتم حلش می‌کنم. به برج پاریس گفتم ما بنزینمان تمام شده. اگر جواب ندادی همین جا روی شهر پاریس سقوط می‌کنیم. سه دقیقه بعد گفت فوری بروید فرودگاه اوری بنشینید.
اوری فرودگاه کوچکی است در نزدیکی پاریس. به آقای رجوی نتیجه را گفتم. گفت همین؟ تموم شد؟ گفتم خیالتان راحت باشد. ما این‌قدر بنزین داریم که اگر اینجا هم نمی‌گذاشت بنشینیم، می‌رفتیم مادرید. اگر مادرید هم اجازه نمی‌داد می‌توانستیم برویم لندن. چون برای ایمنی شما این-قدر بنزین در هواپیما داشتیم. هیچ خطری نبود. به هرحال با رادار هدایتمان کرد به فرودگاه اورین نشستیم.
چون صبح ساعت هفت‌وخرده‌ای بود رفتیم برای صبحانه. سرهنگ فرمانده پایگاه آمد پهلوی ما. دید داریم صبحانه می‌خوریم و می‌گوییم و می‌خندیم و انگارنه‌انگار. یک نگاهی کرد و گفت این اولین هواپیماربایی است که همه دارند با هم خوش‌وبش می‌کنند و می‌خندند. به من بگویید هواپیماربا کیست؟ گفتم ما هواپیما ربا نداریم داستان این‌طور است.
قرار شد ما را ببرند به منزل بنی‌صدر. قبل از آن باید تکلیف پرسنل هواپیما که همراهمان بودند را روشن می‌کردیم. حسین و بیژن همراه ما ماندند. اما یکی از خدمه گفت خانمم حامله است و هفته دیگر زایمان دارد و باید برگردم. یکی دیگر هم می‌خواست برگردد. این دو نفر بازگشتند.
ماشین پلیس با اسکورت آمد. حرکت کردیم به طرف خانه بنی‌صدر. در ماشین من همراه آقای رجوی و بنی‌صدر بودم. ماشین حرکت کرد و پشت و عقب ما اسکورت بود. بنی‌صدر گفت کجاست خمینی تا ببیند چه اسکورتی برای ما گذاشته‌اند! »
چندی نگذشت که آیت لله ری‌شهری رئیس دادگاه‌های انقلاب اسلامی ارتش اعلام کرد: «با پیگیری برادران ارتشی در نیروی هوایی و واحد اطلاعات و ارشاد نیروی هوایی، نزدیک به ۲۰ نفر در این رابطه دستگیر شدند که بعد از تحقیقات گسترده یک ماهه، سه نفر مجرم شناخته شدند که عبارت-اند از: ۱. همافر یعقوب چوداری خامنه‌ای؛ ۲. همافر محسن کلاهی صمدی؛ ۳. سرهنگ فرخنده.
طبق مدارکی که بعد از تحقیقات به دست آمده، این سه نفر از نظر دادستانی و ارشاد نیروی هوایی مجرم اصلی هستند. البته لازم به تذکر است که این سه نفر در انفجاری که حدود ۲۵ الی ۲۶ روز قبل نیز در انجمن اسلامی واحد اطلاعات و ارشاد نیروی هوایی در پایگاه یکم شکاری رخ داده بود، دخالت داشته‌اند. »
شاید، شاید که نه، حتماً یکی از الطاف الهی در حق ملت ایران آن بود که بنی‌صدر آن‌گونه با ذلت از ایران گریخت. اگر در آن دوران بحران و کوران حوادث، بنی‌صدر کشته یا اعدام می‌شد، آنکه بیشترین بهره را می‌برد، منافقین بودند که برای ادامه شورش و آشوب‌های خود نیازمند یک «شهید» و «رهبر» بودند تا مقبولیت خود را در جامعه، به تصویب برسانند.

منبع: سایت من و کتاب