یادداشت مخاطبین انتشارات شهید کاظمی بر کتاب شهاب دین

خوانش آن با داستان پردازی زیرکانه خانم باقری دل نشین تر شده, شما یک کتاب ۲۰۰ صفحه ایی از زندگی ۹۶ ساله کسی را می خوانید که کل عمر اش را به پاکی زندگی کرد . کسی که هیچ گاه مستطیع نشد و هیج گاه خانه کعبه را ندید کسی که همسرش به خاطر فقر او را ترک کرد. ‌ شما داستانی کوتاه از زندگی بلندی کسی را می خوانید که رنج های بسیاری کشید تا ورق به ورق کتابخانه ایی که الا به نام ایشان در قم هست, جمع آوری شود متن کتاب روان هست ولی داستان زندگی به آن میزان روان نیست. چه شب ها که به گفته خودشان نفت نبود و برای یادداشت برداری تا صبح در مستراح ماند و از نور چراغ آنجا استفاده کرد و چه روز هایی که گرسنگی کشید تا بتوانند کتابی به کتاب های اسلام اضافه کند. به درستی که شهاب الدین برازنده ترین نام برای ایشان بود, به درستی که دنیای اسلامِ غریب و عزیز چقدر به این ستاره‌ های درخشان احتیاج دارد. شما در گذر داستان تنها زندگی یک پیرمردِ مرجع ِ تقلید شیعی را نمی خوانید, از سختی های صاحبه خانم مادرشان هم می خوانید. آن بانوی که در سرمای سال های ۱۲۷۰ هجری شب و نصف شب از خواب بیدار می شد ، طهارت می گرفت تا کودکی بی وضو شیر نخورد. از پدری می خوانید که از زمانی که فرزند نداشت, نیت این را داشت که فرزندی خدا به اون عطا کند که برای اسلام مفید باشد. شما در کنار همه اینا می خوانید که چقدر با نیت کار کردن و هدف داشتن مهم هست و لقمه پاک و شیر پاک مهم تر. مگر نه اینکه شهاب الدین مدت های طولانی ایی را بدون پدر و مادر و در تنهایی و با سلامت کامل زندگی کرد. مگر نه اینکه تا اواخر عمر به یاد پدر و مادری بود که در جوانی از دست داده بود. قطعا به خاطر همین نیت های پاک و رنج و سختی های آقا سید شهاب الدین بوده که هنوز بعد گذشت بیش از ۳۰ سال از وفاتشون زندگی نامه ایشان زنگار های قلبی ها را جلا می‌دهد و فکر و روح آدمی را به خدا نزدکی تر می کند . کتاب شهاب الدین از اون دست کتاب هاییست که مناسب من بود و مناسب همه آدم هایی هست که در شلوغی زندگی هر چند وقت یکبار یاغی می شوند. آنها می توانند افسار خود را به دست کتاب بدهند, خود را به جای شهاب بگذرانند و ببیند آنها برای این دینی که با رنج آدم های بسیاری به دست شان رسیده, چه کردند, شاید توانستند با ادله ی محکم تری آن را نفی کنند یا بکوبند.