یادداشتی بر مرد ابدی

یادداشتی از‌ امین تجملیان؛ قائم مقام پیام‌رسان بله|

نویسنده کتاب معصومه سپهری است که کتاب «نورالدین پسر ایران» را قبلاً از او خوانده بودم. نویسنده‌ی واقعاً کاردرستی است. خانم سپهری آذری‌زبان و اهل تبریز و همسر جانباز ۷۰ درصد است. وقتی متوجه شدم برای نوشتن این کتاب، ۱۲ سال زمان گذاشته، تقریباً مطمئن بودم با کتابی فوق‌العاده روبه‌رو خواهم بود.

مقدمه ۲۵ صفحه‌ای خانم سپهری راجع‌به کم و کیف نوشتن کتاب و چرایی طول کشیدن ۱۲ ساله‌اش تأثیرگذار بود. نشان داد که کار‌های بزرگ حتماً عزم‌های بزرگ و سختی‌های بزرگ را به همراه دارد.

فصل اول کتاب با نام «این حسن» را هم خواندم. منتظر بودم که ببینم نویسنده داستان زندگی پدر موشکی ایران را از کجا شروع می‌کند. با نحوه شروع کردنش به ادامه کتاب‌امیدوارتر شدم. مکالمه حاج حسن با همراهش در کوه که در پشت جلد کتاب هم جا گرفته در همین فصل اول است:

«- حامد! »

«بله، حاج آقا! »

«تو هم فکر می‌کنی من می‌خوام موشک بسازم؟ »

....

درس‌هایی از فصل اول کتاب:

حاج حسن ورزشکار بود. کوهنورد. بر بالای هر قله که می‌رسید سجده می‌کرد. چه آن قله دماوند بود چه دارآباد. می‌گفت: اگر خدا به ما قدرت ندهد از انجام کار‌های معمولی‌مان هم عاجزیم. پس باید همیشه حتی در انجام کار‌های به ظاهر کوچک هم شکرش کنیم.

حاج حسن رفتارش با اهل خانه و فرزندان درس‌آموز بود. وارد خانه که می‌شد می‌خواند «بابا که اومد به خونه! شادی اومد به خونه! » با آن‌همه کار و پروژه‌های سنگین به قدر وسع به بچه‌ها می‌رسید و وقتی در خانه بود حضورش با کیفیت بود.

احترام فوق‌العاده‌ای که برای مادرش قائل بود به طوریکه می‌گفتند حاج حسن دو فرمانده دارد. یکی فرمانده کل قوا و دیگری مادرش!

گمنامی‌اش به‌طوری که تا زمان شهادت نفرات خیلی کمی به جز خانواده و همکارانش میدانستند که در حال انجام چه کاری است.

و اینکه اگر فرمانده موشکی ایران هم باشی باز هم در کارت سختی‌های طاقت‌فرسا داری. فرصت برای شکایت کردن از دیگران را داری. اما چه خوب است که فارغ از این همه نقد و گاهی کارشکنی، روی کارت تمرکز کنی.

و در آخر سخن حاج حسن به حامد که با او در مورد کارش مشورت کرده بود و حاجی جواب داده بود: «حامد جان! تو خیلی کارا می‌تونی بکنی، اما یادت باشه کاری‌و انجام بده که دیگران انجامش نمی‌دن. »