کتاب را صبح اول وقت تمام کردم. چه حس غریبی

و جانگدازتر از صحنه ملاقات با شهیدان عمادالدین و عزالدین و شوخی برادر اسیر ام علاء با بی بی ندیدم.
یا مظلومانه تر اینکه جمع خانواده، صبح عید فطر، در آستانه در آوردن سیاه از تن، وفت خبر شهادت چهارمین فرزند...
یا بغض آلود تر و عارفانه تر از" مرگ آگاهی "ام علاء، شبی که انتظار محسن عزیزش نگذاشت به موقع بخوابد گوش به زنگ بود و گفت :اگر امشب نمی آمدی دیدارمان می ماند به قیامت...

دلم چقدر سوخت برای برادری که چون فرزند در دامان این خواهر طعم عشق و امنیت و محبت چشیده بود و باور نداشت بوی فراق را و خواهری که داشت از عزیز برادرش، محسنی که با عماد شهید مشق او بودند در تمرین مادری، و عشق ورزی به او و مرهم داغ پدر بود برای خواهر،
اشکم در آمد از صحنه چکش به دست گرفتن با غرور برای کوبیدن میخهای صندوق چوبی!
از معصومیت مردانه محسن از هوش و فراست عاشقانه خواهر که یتیم کوچک مادرش را نزد فرزندانش سربلند میخواست و با ظرافت، مراقب چینی نازک غرورش بود، محسنی که بر پیشانی عماد شهید، های های گریسته بود...
آن شب چقدر سوزناک بود و تسلای خواهر پیش از رفتنش به ملکوت، مثل فیلم مادر اما بسیار سوزناک تر و بلند مرتبه تر.

چقدر شیرین بود حس و حال دخترکان تازه ازدواج کرده ای که در خانه ام علاء گره از کارشان باز میشد...
بهجت، رضیه،خدیجه، بتول، هناء، فاطمه و
بستگان دردمندی که نفس حق و کلام روحبخش ام علاء غبار غم از وجودشان میشست!

چه مستانه بود حس و حال دخترکی که در هجوم آتش به خانه شان اشک و ضجه مادر، روحش را پژمردگی وبیم فسرده بود،آن زمان کلام ام علاء،هدیه باورنکردنی اش و آرامش و امیدش را دید،اوج این مستی زمانی میوه میدهد که او مادر میشود و به خاطر همنامی با محبوبش،فررند را علاء الدین مینامد....
خاطره از کتاب و دلنوشته برایش، همچنان باقیست!
ام علاء! بوسه ها بر پیشانی و چشمان و دستهای متبرکت .
همان دستانی که در دست خدا بود دائم و آنی رها نمیشد،چشمانی که چشمه عشق بودند و جوشان برای عزیز زهرای بتول و محمد مصطفی(صلوات الله علیه و آله) و پیشانی ات که جز در نمازها،هر گاه و وقتی که قلبت حضور نعمتی را گواهی میداد به شوق بر آستان رب جلیل بر خاک مینشست!

بهشت گوارایت باد، ام علاء

 یادداشتی بر کتاب ام علاء به قلم مخاطب عزیز: سرکار خانم نفیسه سادات کشفی