دال بر

اما بعضی از عنوان‌ها با دخالت تقدیر رو پیشانی‌ات می‌نشیند. عنوانی مثل «فرزند طلاق» که با نگاه آشنا و غریبه روی‌ سرت سنگینی می‌کند. کتاب «دال بُر» روایت زندگی آدم‌های «فرزندان طلاق» است. دو کلمه‌ای که به اندازه نفس‌هایی که این بچه‌ها کشیدند، روی زندگی‌شان اثر می‌گذارد. مثل زندگی فائزه، فریبا و فرزاد در کتاب «دال بُر».

گزیده‌ای از کتاب «دال بُر»:

هر روز یک عالمه فامیل می‌آمدند خانه‌مان. هیچ‌کدام بچه‌ها را نمی‌آوردند. بزرگ‌ترها ما را می‌انداختند توی اتاق. هرچه بازی می‌کردیم باز حوصله‌مان سرمی‌رفت. خسته و گرسنه می‌شدیم. دایی‌ها با مامان حرف می‌زدند و باباعباس گوش می‌کرد. مامان حرف می‌زد، باباعباس گوش می‌کرد. بابابزرگ یک چیزی می‌گفت و مامان گریه می‌کرد.

روزهای بعد، کم‌کم که از بازی خسته می‌شدیم، گوش‌هایمان را چسباندیم به در. از حرف‌های بزرگترها هیچ چیزی نمی‌فهمیدیم. تنها کلمه‌ای که معنایش را درست نمی‌دانستیم، اما زیاد تکرار می‌شد «طلاق» بود.