چشم به راه

گزیده متن کتاب چشم به راه:

در هیاهوی عملیات‌رمضان یک شب مادرش سر سفره‌افطار به او و پدرش گفت: فکر ما رو نکنید. فعلاً اسلام خون می‌خواد؛ اگر می‌توانید بروید جبهه. سعید تصمیم گرفت که برود؛ اما نمی‌توانست یعنی نمی‌گذاشتند؛ آخر پانزده‌سالش بیشتر نبود.. آنقدر رفت و آمد تا بالاخره به‌عنوان نیروی تدارکات عازم جبهه شد. تا 21سالگی آنجا بود. در این شش‌سال تا زمان شهادتش حتی لحظه‌ای حاضر به ترک جبهه نشد. جبهه رفتن سعید و خدمت کردنش به اسلام از آرزوهای مادرش بود. اولین بار که اعزام شد همه از رفتنش می‌ترسیدند و ناراحت بودند؛ اما مادر خیلی خوشحال بود. باتمام وجود به پسرش افخار می‌کرد. تازه عازم جبهه شده بود. نگرانش شده بود. نماز صبح را که خواند دست‌هایش را به طرف آسمان بلند کرد و گفت: «خدایا پسرم را به تو سپردم. فقط در جبهه اسیر و زخمی نشود.»