برف و آفتاب

تاریخ به خود دید چه‌بسا مردانی که توان کمک و حمایت از سربازان وطن خویش را داشتند، اما بی‌غیرتی و بی‌مسئولیتی پیشه کردند و به تن‌پروری و روشن‌فکرمآبی و غرب‌وشرق‌زدگی و بهانه‌های شیطانی پرداختند و نه‌تنها کمکی نکردند، که یار پنجم دشمن شدند و حتی از اعزام فرزندان خود به سربازی ممانعت کردند. این نوشته بازگو خواهد کرد هنگامی که ارتش بعث هم‌میهنان عزیز مرزنشین ما را آواره کرد و به ناموس مملکت، که همانا مرز‌های ایران ‌اسلامی بود، تجاوز نمود، عده‌ای به‌خاطر کسب قدرت، نامردانه دست به ترور و خون‌ریزی و گرفتن جان پاک‌ترین انسان‌ها زدند و بر طبل باطل خود کوبیدند.

گزیدۀ متن کتاب برف و آفتاب

یکی-دو مرتبه سرباز عراقی را دیدم و دوباره گم کردم. بالاخره او را دیدم. سپس سلاح خود را آماده کردم. باید چند سانتی‌متری، خود را از زمین بلند می‌کردم که او را در دوربین سلاح ببینم. سرباز اصفهانی هم در پیدا کردن تیرانداز دشمن به من کمک می‌کرد و بی‌سیم را نیز جواب می‌داد. لحظه‌ای به‌طور کامل او را در دوربین دیدم. ثانیه‌ای قبل از اینکه ماشه را بچکانم دست چپم سوخت و سلاح از دستم افتاد. تیر مستقیم به سر شانۀ من اصابت کرده بود. خیلی بد شد. دیگر سلاح هم نمی‌توانستم به دست بگیرم. چند لحظه‌ای گذشت. به بچه‌ها سفارش می‌کردم به زمین بچسبند که ‌زده نشوند و منتظر عاقبت وضع خودم بودم. خون از زیر لباس تا پوتین من سرازیر شده بود.