یادداشت برای کتاب فرمانده در سایه

شاید خیلی از نویسنده ها می نویسن که شخصیت ها فراموش نشن یعنی کتاب ها اراده ای برای نرفتن باشن یا فراموش نشدن یا حداقل کم فراموش شدن یا با درد فراموش شدن . تا حالا عزیزی از دست دادید که رفتنش درد داشته باشه؟ که هر وقت یاتون می افته جای خالیش نبودنش ، مثل یه زخم همچنان تازه و پرخون باشه ؟ خوندن این کتاب تو حال هوای حوادث فلسطین و غزه همین حال رو شاید داشته باشه گاهی وقتا موقعیت ها بیشتر از اتفاقات آدم ها رو وادار به فکر کردن می کنه شاید اگه این کتاب تو هر موقعیت دیگه می خوندم خوندنش نهایت برای من لذت بخش بود اما حالا ! درد آور ام شاید باشه تا حدی که چند بار به کتاب بزنی و بگی نیستی حاج عماد نیستی! اگر بود شاید امید بزرگی برای فلسطین بود درسته شاید خیلی شناخته شده نبود ولی امید بود و هر بهانه ایی برای برگردانن امید به انسان ها ستودنیه ... جنگ فقط آدم ها رو نمی کشه امید ها ،آرزوها،نسل ها و چرخ دنده ها رو هم ممکنه بکشه جنگ پدر ها و زن ها و کودکان و شهر ها را رو زیر چکمه های خودش له میکنه جنگ نگاه نمی کنه ببینه تو در چه موقعیتی هستی توی یک تابستون با هوای دلپذیر و لطیف که یک نسیم نرم و همیشگی برات داره ، یا توی یک زمستون سرد . اما در بین همه سیاهی های جنگ آدم هایی هستن و زندگی میکنن که تلاش میکنن تلاطم ها رو آروم کنن اونا زندگی شونو میدن تا لقمه نونی که گیرت میاد رو توی خون دل ، سرگردانی و ترس از آینده نزنی و بخوری خوندنش خیلی خوب بود با ابعاد زیادی آشنا شدم به راستی که بشر کشنده ترین موجود علیه خودش و چه انسان های بزرگی رفتند تا ما بتونیم روایت های انسان بودن رو دور هم بخونیم اگه دوست داشتید از عصر زنده های شهر سراغ زنده های قبرستان بروید آن هم از نوع فرمانده شان ؛این کتاب بخونید زندگی نامه شهید بزرگ حاج عماد مغنیه یکی از بررگ ترین تروریست های دنیا با گفته خودشان  (این کتاب در مورد زندگی شخصی و همسر و بچه و ...ننوشته و بیشتر در مورد خود شخصیت شهید هست )

در توصيف شهید حاج عماد مغنیه حاج قاسم سلیمانی:

عماد شخصیتی بود که همه ی سرویس‌های جاسوسی غرب و بعضاً عرب و رژیم صهیونیستی مشترکاً او را تعقیب می‌کردند و بیست وپنج سال، پیوسته همه اقدامات آن ها را نقش بر آب کرد. از او شناخت دقیقی داشتند. لذا از او با عبارت های بلندی یاد کردند. باوجود اشرافی که داشت، تا نقطه مرکزی دشمن می‌آمد تا جایی که تمام تجهیزات آن ها را نابود کند. وقتی می‌گفت من رضوان نیستم که عماد مغنیه هستم. در همه جاهایی که خیلی‌ها با گردان، نیروهای بسیار و حمایت‌های سنگین می‌رفتند، او تنها رفت و آمد می‌کرد، گفت وگو می‌کرد و خارج می شد. لقبی که به او دادند، دقیق است که مثل شمشیر فرود می‌آمد و مثل یک شبح ناپدید می‌شد. او علی رغم این خصوصیات تبعیت عجیبی از آیت‌الله نصرالله داشت. من می‌گویم آیت الله، چون او اغلب نشانه‌های خدا را به همراه دارد. مگر آیت‌اللهی فقط در فقه است؟

او آیت ایستاده خدا است و عماد مثل نصرالله روحی فداه بود و گاهی که نظری مخالف نظر سید داشت، به حرف او عمل می‌کرد و این را برای خود به صورت یک الزام در آورده بود. محال بود رهبری حرفی بزند و عماد به آن عمل نکند. گاهی که سیدحسن از نگرانی نمی‌خوابید، عماد مغنیه تا او را آرام نمیکرد، از خانه نمی‌رفت. زیرا معتقد بود نصرالله لبنان را سرفراز کرده است.

دشمن می‌داند، اما باید با جدّیت بداند که قصاص خون عماد مغنیه، شلیک موشک و کشتن یک نفر نیست. قصاص این خون‌ها، نابودی رژیم صهیونیستی است و دشمن می‌داند که این، یک امر حتمی است. این وعده الهی است که حتماً تحقق پیدا خواهد کرد.