خواندنش از دو وجه مهم است؛ نخست جزئیات پروژهٔ موشکی شدن ایران از دههٔ شصت تا هشتاد

یا بی‌اعتمادی طهرانی مقدم به بدنهٔ وزارت و سپاه از جهت درز اطلاعات و به‌شدت سرّی جلو بردن کارش یا دُم خروس بعضی پروژه‌ها از جمله بالستیک شناورپرتاب که از دریای خزر تست شد یا تست موفقیت‌آمیز موتور ماهواره‌بر در اواخر دهه هشتاد یا جایی که سیدعلی خامنه‌ای ترمز طهرانی‌مقدمِ بلندهمت را برای افزایش برد موشک‌ها به بیش از دو هزار کیلومتر می‌کشد و روی بُرد دو هزار کیلومتری نگهش می‌دارد و او هم متعبدانه تن می‌‌دهد یا هشدارهایی که یکی دو سال آخر دربارهٔ تست‌های حساسش به فرماندهان سپاه داده بود و احتمال حادثه که یک وقت در صورت اتفاق سانحه پروژه را متوقف نکنند.

کتاب هر قدر از دهه شصت جلو آمده و به زمان حال نزدیک شده جزئیات فنی‌اش کمتر شده. خوانندهٔ توی باغ, اما از نگفته‌ها و بین‌سطور نوشته نشدهٔ کتاب هم چیزهایی صید می‌کند. وجه دیگر ماجرا که برای من به شدت جذاب‌ است اینکه پروژهٔ خمینی و خامنه‌ای برای ایران قوی روی دوش چه جنس آدم‌هایی جلو آمده. انسانی‌هایی که فراتر از امکانات‌شان، خروجی دارند و ساختار را دنبال خود می‌کشند با همه داغ و درفش‌ها و خنجرهایی که ساختار از پشت و پهلو به آنها می‌زند. اگر ساختار از در بیرون‌شان کرده از پنجره طرح خود را پیش برده‌اند. در این مسیر آماج تهمت‌ و سنگ‌اندازی‌ و بدنامی‌ و پرونده‌سازی‌ هم قرار گرفته‌اند حتی شخصیتی مثل طهرانی‌مقدم!

فشارها به‌قدری به طهرانی‌مقدم زیاد شده بوده که در ماه‌های آخر عمر به دوستان نزدیکش گفته بود بعد از به ثمر رسیدن پروژه‌ای که در دست دارد - موشک ماهواره‌بر سه‌مرحله‌ای سوخت جامد قائم که سال گذشته تست موفق زیرمداری‌اش انجام شد - نزد آیت‌الله خامنه‌ای می‌رود و درخواست می‌کند که ماموریتش را تغییر داده و بفرستدش کنار دست حاج قاسم تا کنار دست نیروهای مقاومت باشد. تقدیر اما آن بود بر سر همان پروژه‌ای که حاصل عمرش محسوب می‌شد از مجرای شهادت راهی ملکوت الهی شود و کوته‌نظران را در بازی کوچک خودشان تنها بگذارد. عین همان اتفاقی که بعدها برای حاج قاسم و فخری‌زاده و دیگران هم افتاد.‌ انگار هر کس کلیدی‌تر باشد بیشتر در معرض ایذا و آزار و اتهام است.